Cień "Fate" - Recenzja



  Ileż to Cień zostawił za sobą zachwytów, a ile też piany na ustach. Kłamać nie będę, zespół lubię, a ich poprzedni pełniak "Ecce Homo" stoi dość wysoko na mojej półce. Czy tak samo jest w przypadku tego krążka? Oficjalną premierę "Fate" miał 1 grudnia 2017 roku za pośrednictwem Old Temple, ale kto chodził na gigi i Eryka spotkał, to mógł sobie załatwić już to dużo wcześniej, hehe. Kwartet, jak to na swoim poprzednim pełniaku, tutaj także sprezentował nam kawał atmosferycznego blacku, który tym razem trwa aż 47 minut i składa się na niego sześć kawałków. Nie wiem czy to już lekka przesada, czy jeszcze nie. Całość znów jest depresyjna, klimatyczna, a oprawa graficzna wypada tutaj super i odpowiada atmosferze na krążku, to trzeba przyznać. Brawa dla Bartłomieja Kurzoka.

  "Jakby to ugryźć", to pierwsze, co mi przyszło na myśl, gdy odsłuchiwałem ten album. Miałem ku temu okazję już dawno temu, nawet bym powiedział, że odsłuchałem to już wiele razy i nadal jestem przy tym twierdzeniu. Jedno trzeba im przyznać. Zrobili cholernie trudny materiał. Jak w "Ecce Homo" wszystko grało ze sobą jak należy i kawałki nie nużyły. Tutaj występuje pewna dysproporcja. Nie znaczy, że całość nie jest spójna i nie tworzy konkretnego przekazu. Niemniej jednak, nie gra tutaj paradoksalnie zbyt wiele rzeczy. Przedobrzyli innymi słowy. I nie chodzi już tutaj o drobne mieszanki gatunkowe, jak np. występowanie doomu, które całkiem nieźle nadaje klimat momentami. Chodzi o to, że absolutnie wyczerpali temat. Wysicnęli tę inspiracyjną gąbkę i próbowali jeszcze jakieś kropelki z niej wycisnąć, a że więcej się nie dało to do tych 50 minut albumu nie dotrwali. Tak, "Fate" ma na pewno duży problem z długością. Pewne sekwencje, mimo że na wysokim poziomie, potrafią ze skrajnego klimatu, doprowadzić słuchacza do skrajnego nastroju. Wokal, który w debiucie był na prawdę dopasowany, rozpływający się z resztą muzyki, tutaj wybija się na przód, próbując przejąć główne stery, co nie wychodzi na dobre, bo kawałki po angielsku nie są zaśpiewane perfekcyjnie. Jakby wokalista się jeszcze języka uczył. Za to po polsku już dużo lepiej wychodzą, na pewno takie utwory jak "Okowy Szaleństwa" i "Świt Obiecany" wypadają zdecydowanie dużo lepiej na tle innych. Tym bardziej, że mają w sobie więcej tej nienawistnej energii, która przekłada się na brzmienie i szybkość utworów. Trzeba przyznać, że starają się stopniowo, od wolniejszych do coraz to szybszych sekwencji, co daje rezultat, że pierwsze kawałki po prostu nudzą. Co najgorsze to to, że w tej całej przeklętej symfonii dzieje się tak dużo, że jest ciężko cokolwiek zpamiętać. Kompletnie nic nie wchodzi w pamięć.

  Pomimo tych wszystkich wad i tego, że niespecjalnie pochlebnie się wypowiedziałem, nadal gdzieś tam Cień lubię. Na pewno nie jest to ich moment świetności, ale zły album to także nie jest. Faktycznie rzeszy fanów nie uzyska, ale dla tych, którzy poszukują czegoś do posłuchania w atmosferze, wieczorem, obserwując gwiazdy czy robiąc inne melancholijne bzdury, może się sprawdzić. Wiadomo, że na rynku wciąż rośnie zapotrzebowanie do tego typu materiałów. A na pewno ta płyta sprawdza się dla tych, co próbują wałkować wielokrotnie album i doszukiwać się czego się da, to tutaj znaleźliby prawdziwe złoże wypełnione błyskotkami. Przez ten przepych różnych dźwięków i motywów można słuchać i słuchać, i odnajdywać coś więcej. Nie za pierwszym, za drugim czy nawet dziesiątym razem. Zdecydowanie nie dla wszystkich i na pewno nie pomogło im to, że poprzednik, był zwyczajnie lepiej przemyślany. Ten album ma tak rozbieżne oceny jak poparcie klubów w Łodzi. Musicie posłuchać i samemu to odkryć.

Tracklista:
  1. Downfall
  2. Highest of Humanity
  3. Okowy szaleństwa
  4. Glorious Night
  5. Świt obiecany
  6. My Misanthropic Utopia
Ocena 3.0/5

Odsłuch:

Do nabycia:
https://www.shop.oldtemple.com/cien-fate-p-1.html

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Deicide "Overtures of Blasphemy" - Recenzja

Obraz
  Nazwa Deicide powinna się każdemu, kto siedzi w tych brzmieniach, kojarzyć z dość konkretnym i jednoznacznym w przekazie graniem. Minęło 5 lat od wydania ostatniego wałka zatytułowanego " In the Minds of Evil". Co to jest zespół Deicide chyba nie muszę mówić nikomu. Każdy kto choć miał możliwość musnąć temat Death Metalu trafił na niego. Wydanie tworu pod tytułem " Overtures of Blasphemy " jak i szum wokół niego zachęcił mnie do napisania tej recenzji.   Co mogę powiedzieć na starcie? Nie spodziewajcie się dobrego Deicide sprzed 20-stu lat. Dużo wiekowych zespołów stara się powrócić do korzeni, ale udaje się to tylko czasami. Tutaj dostajemy za to całkiem generyczne granie. Pierwszy utwór " One with Satan " zapowiada się obiecująco. Problem w tym, że początek jest szczytem możliwości. Po usłyszeniu tego utworu jest wszystko, co już słyszeliście. Muzycznie jest szybko, ale strasznie melodyjnie. Mogę bez problemu stwierdzić, że to melodic death met...
Czytaj więcej

Witchmaster, Embrional, Brüdny Skürwiel - 17 I, Liverpool - Relacja

Obraz
  Chwilę zajęło pozbieranie się po tym, co miało miejsce tego dnia. Minusem było na pewno to, że to nie ani weekend, ani jego początek. Kto mógł, ten się zapił i późno poszedł spać, ale takich osób było bardzo mało. Mówiąc już o samej imprezie. Poszedłem z mocno dobrym nastawieniem, nie będę kłamał,  Embrional  bardzo lubię od ich pierwszej płyty, Witchmaster to wiadomo. Na Brudnego się nie nastawiałem, może to i lepiej? Ale o tym dalej. Jako, że prawowity mieszkaniec Breslau , więc w pociągi się nie pierdoliłem, godzinę przed do klubu i wio.   Pierwsze zejście do klubu to było po prostu rzucenie się na merch. Dosłownie każdy chciał tę koszulkę Brudnego, więc chciałem i ja. Wszystko było trochę przetrzebione, rozmiarów brakowało, ale nie ma co się dziwić, jak było tyle koncertów, a Wrocław pod sam koniec. Słyszałem, że nawet jakieś naszywki z papajem były, a mi nie było dane nawet zobaczyć. Piwa trochę poskąpiłem, bo nie dość, że ceny jak za jakieś uberchmielo...
Czytaj więcej

Black Death Production - Wywiad

Obraz
Arkadash " Zarazę trzeba siać na wielu frontach, nie tylko przeciwko kościołowi."  Twoja osoba nie jest za dobrze znana. Kiedy wyszuka się sam label, to nie wiele informacji dostaniemy, a nawet nie pełną listę wydawnictw. Wywiady również nie są szeroko dostępne, pojawiły się zaledwie w dwóch wydawnictwach papierowych. Jednak masz dobry kontakt z klientami i wcale się nie chowasz się ze swoją działalnością czy tożsamością. Zauważyłem, że zachowane jest to w wąskim gronie. Wolisz dla szerszego odbiorcy pozostać anonimowy? W internecie jest dostępne wystarczająco dużo informacji na temat distra czy wydawnictwa, strona internetowa czy metal-archives. Tam można znaleźć pełny spis moich wydawnictw. Zwykle staram się stać gdzieś w cieniu czy na uboczu, nie widzę potrzeby afiszowania się wszędzie ze swoimi sprawami, poglądami czy zajęciami. Skąd pomysł na Black Death Production? Pomysł narodził się jeszcze w 2009 roku, kiedy pomagałem w sprawach graficzno-informatycznych...
Czytaj więcej