Gergovia "In Requiem Aeternam" - Recenzja

 


    Wielokrotnie zdarzało mi się powtarzać, że mam pewien sentyment odnośnie blacku pochodzącego z Francji. Gergovia była mi kompletnie nieznana, dopóki nie została bezpośrednio podesłana do sprawdzenia. Wystarczyło, że spojrzałem na tytuł, czy nawet przejrzałem na szybko dyskografię, która jest całkiem pokaźna jak na projekt jednoosobowy, trzeba przyznać.

    Tak więc bez owijania, zabrałem się za słuchanie, a dopiero potem przeglądanie wszystkiego co mogę na temat znaleźć. Z początku przywitały mnie ambienty, nic szczególnego w intrze, typowe blackowe podejście. Z niecierpliwością czekam na rozwinięcie akcji. W momencie kiedy zaczęły się gitary z perkusja, miałem bardzo niepokojące wrażenie, że gdzieś to już słyszałem. Spojrzałem na okładkę i wątpliwości już nie miałem. Ktoś tu na prawdę musi lubić Dimmu Borgir. Okej, każdy ma jakąś inspirację, nie ma co sądzić po okładce. Mamy bardzo melodyjne sekwencje, melodia dominuje. Nie raz wychodzi to fajnie, solówki są soczyste, a czasem gitara przypomina nowy występ Ich Troje; zabiegi dosyć znane z dzisiejszego nurtu black metalu, choćby właśnie przez taki zespół jak wyżej wymieniony Dimmu. Perkusja to klasycznie automat, jednak to przy szybszych partiach dopiero ujawnia się jej drewniane brzmienie. Za to wokal... Tutaj to miałbym trochę do zarzucenia. Przy początku pierwszego utworu brzmi to naprawdę nieźle. Nie są to skrzekliwe krzyki, tylko taka bardziej szwedzka szkoła, wyraźna i donośna. Ale gdy się rozpędza, wokal się załamuje, krzyki są nierówne, maskowanie nakładaniem się wokalu na siebie. I te partie melodyjno-symfoniczne, w których brzmi to jak jakiś tani wikiński zespół Ensiferum-like. Słabo to wypadło, pomimo potencjału.

    Gdyby był to pierwszy album, powiedziałbym, że jest tutaj trochę do poprawy i z kolejnymi albumami może być tylko ciekawiej. Byle nie obdzierać z pazura tego, co tu faktycznie brzmi dobrze i konkretnie. Jednak to jest już który pełny album? Jedenasty? Nie wydaje mi się, żeby chciał coś zmieniać. Styl ma taki nie inny, do kogoś to trafia i wątpię, żeby zamierzał to zmienić. Za to na pewno nie trafia do mnie.

----------------------------------------------------------

    Many times I’ve been repeating that I’m so sentimental about French black metal. Gergovia was completely unknown to me, until it was directly sent to me in order to review it. I only had to look at the title or check the discography which is quite substantial, considering that this is a one-man project.
 

    Without more ado, I’ve started listening and then looking for some more information. At first, I was greeted with some ambient; nothing special in intro, typical black approach. I looked forward to the development. When the guitars and the drums started playing, I had a disturbing impression that I’ve heard that before. I took a glance at the cover and I had no doubts anymore. Someone is a big fan of Dimmu Borgir. Well, everyone is inspired by someone, never judge a book (or record) by its cover. We have very melodic sequences here, the melody dominates. Sometimes it turns out nice, and sometimes reminds me of a polish pop band, Ich Troje; measures quite known from today's black metal trend, for example used by such a band as the above-mentioned Dimmu. The drums – typically a drum machine, however, it is with the faster parts that its stiff sound reveals. The vocals instead are something to complain about. At the beginning of the first number is sounds really good, to be honest. These are not  only screeching screams, but more like a Swedish school, expressive and resonant piece. But when it speeds up, the vocals break down, screams are uneven, overlapping. And those melodic-symphonic parts…Sound like some cheap viking Ensiferum-like band. It’s just bad, despite its potential.
 

    If it was their first album, there would be only several things to improve, each next album could be much more interesting. However, this is not their first full record. Maybe eleventh? I don’t think anything is going to be improved in the future. Their style might be convincing for certain, but it’s not my cup of tea.

Tracklista:

  1. M'arracher au loin
  2. Décadence et honneur
  3. Oh! Ciel hurlant!
  4. Paria
  5. La lame du bourreau
  6. Fidèle aux sommets
  7. Le flèau des sacrifiés
  8. Requiem Aeternam
  9. Sonne angélus

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bestiality "Endless Human Void" - Recenzja

Obraz
  Nie mogłem przejść obojętnie obok jednego z ciekawszych, choć nie najstarszych, bandów black thrashowych. Ostatnio zrobiła się spora moda na ten podgatunek. Jesteśmy zalewani niskiej jakości nagraniami bez polotu i dla dzieci. Za to Bestiality już od swojej EPki i koncertów wywołało nie mały zachwyt. Informację o debiucie " Endless Human Void " dostaliśmy po pięciu latach istnienia. Będzie promowany na ich koncercie. Szkoda, że pożegnalnym. Płytę wydali własnym stumpem, dlatego ze zdobyciem trzeba się śpieszyć. Większość zdążyła pójść na koncercie. Sam gig był charytatywny. Mieli zagrać, posprzedawać płytę, oddać pieniądze i zejść ze sceny. Jak było na samym gigu powiedzieć nie mogę, do Warszawy nie było mi po drodze. Słyszałem tylko, że najprawdopodobniej zagrali wszystko, co nagrali, więc było, co tracić. Na szczęście z gośćmi miałem już do czynienia przy okazji " Stuck in Bestial Vision " i Breslauer Thrash Fest 2017, więc mogę się czasem do tego odnieść.
Czytaj więcej

Kły "Szczerzenie" - Recenzja

Obraz
  I przyszło mi po raz kolejny spojrzeć w kierunku dość starej, bo formalnie z 1997 roku formacji z upośledzonym "ł" w logu zespołu. Kły wydało rok temu demko " Taran-Gai " na łamach papierzaka R'lyeh zine, a dokładniej numeru #13. Spotkało się z różnymi opiniami. Jakie było moje zdanie tajemnicą nie jest, możecie sobie wejść na stronę i zobaczyć leniwe kutasy, nie bronię. Za to pełniak "Szczerzenie" ukazał się 20 kwietnia tego roku i do swojej stajni przygarnął ich nie kto inny jak Pagan Records , więc materiał zdążył już obiec internet, który wręcz oszalał na punkcie tego prawie 50-minutowego materiału. Przydałoby się, żebym teraz ja wcisnął swoje 3 grosze w tej sprawie.   Po raz kolejny czeka nas niebagatelna wędrówka, a już na pewno dłuższa. Materiał w demku wydawał się dojrzały, więc nie wiem, czy można powiedzieć, że ten jest jeszcze "doroślejszy" od swojego poprzednika. Parę motywów i elementów jest tutaj bardzo do siebie zbliż
Czytaj więcej

Black Death Production - Wywiad

Obraz
Arkadash " Zarazę trzeba siać na wielu frontach, nie tylko przeciwko kościołowi."  Twoja osoba nie jest za dobrze znana. Kiedy wyszuka się sam label, to nie wiele informacji dostaniemy, a nawet nie pełną listę wydawnictw. Wywiady również nie są szeroko dostępne, pojawiły się zaledwie w dwóch wydawnictwach papierowych. Jednak masz dobry kontakt z klientami i wcale się nie chowasz się ze swoją działalnością czy tożsamością. Zauważyłem, że zachowane jest to w wąskim gronie. Wolisz dla szerszego odbiorcy pozostać anonimowy? W internecie jest dostępne wystarczająco dużo informacji na temat distra czy wydawnictwa, strona internetowa czy metal-archives. Tam można znaleźć pełny spis moich wydawnictw. Zwykle staram się stać gdzieś w cieniu czy na uboczu, nie widzę potrzeby afiszowania się wszędzie ze swoimi sprawami, poglądami czy zajęciami. Skąd pomysł na Black Death Production? Pomysł narodził się jeszcze w 2009 roku, kiedy pomagałem w sprawach graficzno-informatycznych
Czytaj więcej