Gergovia "In Requiem Aeternam" - Recenzja

 


    Wielokrotnie zdarzało mi się powtarzać, że mam pewien sentyment odnośnie blacku pochodzącego z Francji. Gergovia była mi kompletnie nieznana, dopóki nie została bezpośrednio podesłana do sprawdzenia. Wystarczyło, że spojrzałem na tytuł, czy nawet przejrzałem na szybko dyskografię, która jest całkiem pokaźna jak na projekt jednoosobowy, trzeba przyznać.

    Tak więc bez owijania, zabrałem się za słuchanie, a dopiero potem przeglądanie wszystkiego co mogę na temat znaleźć. Z początku przywitały mnie ambienty, nic szczególnego w intrze, typowe blackowe podejście. Z niecierpliwością czekam na rozwinięcie akcji. W momencie kiedy zaczęły się gitary z perkusja, miałem bardzo niepokojące wrażenie, że gdzieś to już słyszałem. Spojrzałem na okładkę i wątpliwości już nie miałem. Ktoś tu na prawdę musi lubić Dimmu Borgir. Okej, każdy ma jakąś inspirację, nie ma co sądzić po okładce. Mamy bardzo melodyjne sekwencje, melodia dominuje. Nie raz wychodzi to fajnie, solówki są soczyste, a czasem gitara przypomina nowy występ Ich Troje; zabiegi dosyć znane z dzisiejszego nurtu black metalu, choćby właśnie przez taki zespół jak wyżej wymieniony Dimmu. Perkusja to klasycznie automat, jednak to przy szybszych partiach dopiero ujawnia się jej drewniane brzmienie. Za to wokal... Tutaj to miałbym trochę do zarzucenia. Przy początku pierwszego utworu brzmi to naprawdę nieźle. Nie są to skrzekliwe krzyki, tylko taka bardziej szwedzka szkoła, wyraźna i donośna. Ale gdy się rozpędza, wokal się załamuje, krzyki są nierówne, maskowanie nakładaniem się wokalu na siebie. I te partie melodyjno-symfoniczne, w których brzmi to jak jakiś tani wikiński zespół Ensiferum-like. Słabo to wypadło, pomimo potencjału.

    Gdyby był to pierwszy album, powiedziałbym, że jest tutaj trochę do poprawy i z kolejnymi albumami może być tylko ciekawiej. Byle nie obdzierać z pazura tego, co tu faktycznie brzmi dobrze i konkretnie. Jednak to jest już który pełny album? Jedenasty? Nie wydaje mi się, żeby chciał coś zmieniać. Styl ma taki nie inny, do kogoś to trafia i wątpię, żeby zamierzał to zmienić. Za to na pewno nie trafia do mnie.

----------------------------------------------------------

    Many times I’ve been repeating that I’m so sentimental about French black metal. Gergovia was completely unknown to me, until it was directly sent to me in order to review it. I only had to look at the title or check the discography which is quite substantial, considering that this is a one-man project.
 

    Without more ado, I’ve started listening and then looking for some more information. At first, I was greeted with some ambient; nothing special in intro, typical black approach. I looked forward to the development. When the guitars and the drums started playing, I had a disturbing impression that I’ve heard that before. I took a glance at the cover and I had no doubts anymore. Someone is a big fan of Dimmu Borgir. Well, everyone is inspired by someone, never judge a book (or record) by its cover. We have very melodic sequences here, the melody dominates. Sometimes it turns out nice, and sometimes reminds me of a polish pop band, Ich Troje; measures quite known from today's black metal trend, for example used by such a band as the above-mentioned Dimmu. The drums – typically a drum machine, however, it is with the faster parts that its stiff sound reveals. The vocals instead are something to complain about. At the beginning of the first number is sounds really good, to be honest. These are not  only screeching screams, but more like a Swedish school, expressive and resonant piece. But when it speeds up, the vocals break down, screams are uneven, overlapping. And those melodic-symphonic parts…Sound like some cheap viking Ensiferum-like band. It’s just bad, despite its potential.
 

    If it was their first album, there would be only several things to improve, each next album could be much more interesting. However, this is not their first full record. Maybe eleventh? I don’t think anything is going to be improved in the future. Their style might be convincing for certain, but it’s not my cup of tea.

Tracklista:

  1. M'arracher au loin
  2. Décadence et honneur
  3. Oh! Ciel hurlant!
  4. Paria
  5. La lame du bourreau
  6. Fidèle aux sommets
  7. Le flèau des sacrifiés
  8. Requiem Aeternam
  9. Sonne angélus

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Deicide "Overtures of Blasphemy" - Recenzja

Obraz
  Nazwa Deicide powinna się każdemu, kto siedzi w tych brzmieniach, kojarzyć z dość konkretnym i jednoznacznym w przekazie graniem. Minęło 5 lat od wydania ostatniego wałka zatytułowanego " In the Minds of Evil". Co to jest zespół Deicide chyba nie muszę mówić nikomu. Każdy kto choć miał możliwość musnąć temat Death Metalu trafił na niego. Wydanie tworu pod tytułem " Overtures of Blasphemy " jak i szum wokół niego zachęcił mnie do napisania tej recenzji.   Co mogę powiedzieć na starcie? Nie spodziewajcie się dobrego Deicide sprzed 20-stu lat. Dużo wiekowych zespołów stara się powrócić do korzeni, ale udaje się to tylko czasami. Tutaj dostajemy za to całkiem generyczne granie. Pierwszy utwór " One with Satan " zapowiada się obiecująco. Problem w tym, że początek jest szczytem możliwości. Po usłyszeniu tego utworu jest wszystko, co już słyszeliście. Muzycznie jest szybko, ale strasznie melodyjnie. Mogę bez problemu stwierdzić, że to melodic death met...
Czytaj więcej

Witchmaster, Embrional, Brüdny Skürwiel - 17 I, Liverpool - Relacja

Obraz
  Chwilę zajęło pozbieranie się po tym, co miało miejsce tego dnia. Minusem było na pewno to, że to nie ani weekend, ani jego początek. Kto mógł, ten się zapił i późno poszedł spać, ale takich osób było bardzo mało. Mówiąc już o samej imprezie. Poszedłem z mocno dobrym nastawieniem, nie będę kłamał,  Embrional  bardzo lubię od ich pierwszej płyty, Witchmaster to wiadomo. Na Brudnego się nie nastawiałem, może to i lepiej? Ale o tym dalej. Jako, że prawowity mieszkaniec Breslau , więc w pociągi się nie pierdoliłem, godzinę przed do klubu i wio.   Pierwsze zejście do klubu to było po prostu rzucenie się na merch. Dosłownie każdy chciał tę koszulkę Brudnego, więc chciałem i ja. Wszystko było trochę przetrzebione, rozmiarów brakowało, ale nie ma co się dziwić, jak było tyle koncertów, a Wrocław pod sam koniec. Słyszałem, że nawet jakieś naszywki z papajem były, a mi nie było dane nawet zobaczyć. Piwa trochę poskąpiłem, bo nie dość, że ceny jak za jakieś uberchmielo...
Czytaj więcej

Black Death Production - Wywiad

Obraz
Arkadash " Zarazę trzeba siać na wielu frontach, nie tylko przeciwko kościołowi."  Twoja osoba nie jest za dobrze znana. Kiedy wyszuka się sam label, to nie wiele informacji dostaniemy, a nawet nie pełną listę wydawnictw. Wywiady również nie są szeroko dostępne, pojawiły się zaledwie w dwóch wydawnictwach papierowych. Jednak masz dobry kontakt z klientami i wcale się nie chowasz się ze swoją działalnością czy tożsamością. Zauważyłem, że zachowane jest to w wąskim gronie. Wolisz dla szerszego odbiorcy pozostać anonimowy? W internecie jest dostępne wystarczająco dużo informacji na temat distra czy wydawnictwa, strona internetowa czy metal-archives. Tam można znaleźć pełny spis moich wydawnictw. Zwykle staram się stać gdzieś w cieniu czy na uboczu, nie widzę potrzeby afiszowania się wszędzie ze swoimi sprawami, poglądami czy zajęciami. Skąd pomysł na Black Death Production? Pomysł narodził się jeszcze w 2009 roku, kiedy pomagałem w sprawach graficzno-informatycznych...
Czytaj więcej